विचरा फुटपाथको कथा

म सँधै मेरो नातीको कम्प्युटर कोठामै रहेर सम्पुण काम गर्छ तर कुनै एक ठाउँमा बसेर यस ब्लगमा लेखहरु लेख्नु उचित हुँदैन भन्ने मेरो पनि मान्यता हो । केहि सहकर्मी भाईहरुको साथले देशका कुनाकाप्चाका कुराहरु समेट्ने कोशिस मेरो जारी भएतापनि आफु स्वयम नै उपस्थित भएर त्यहाँको कथा लेख्ने सौभाग्य भने प्राप्त भएको कमै थियो । त्यसैले एउटा फरक लुकेको कथाको खोजीमा म हिडे ।

न त आफ्नो सवारी साधन नै थियो न त पैसा गोजिमा, सँधै झैं आज पनि त्यहि आफु जस्तै बुढो लठ्ठी टेक्दै सुरु गरे मेरो यात्रा मेरो घरबाट । सँधै हिड्ने फुटपाथ आज भने मलाई अलि भिन्न लाग्यो । आज त्यो पिडित फुटपाथले मसँग बोल्यो ।

बटुवाहरुलाई सँधै फुल बिछाएर स्वागत गर्ने इच्छा राख्ने फुटपाथलाई केहि दिन अघिसम्म डोका, नाङ्ला, ठेला आदिले घोच्थे रे । सँधै पैदलयात्रीका पैतलाको र्स्पर्शको आशमा बस्ने उसलाई धेरै जसो त साइकल, मोटरसाइकल, गाडी आदिले किच्थे रे । उसलाई अतिक्रमण गरी बसेका स्वार्थी व्यपारीहरु उसकै माथि फोहरहरु फालेर हिड्थे रे । विचरा फुटपाथको शरिर नै छियाछिया पर्दासम्म कसैले देखेका थिएनन् रहेछ - न सडक विभागले, न सरकारले, न त उँसगै घर बनाई बसेका सर्वसाधरणले । सँधै शरिर धान्न गाह्रो पर्दा मलाई सम्हाल्ने उही फुटपाथको पिडा मैले पनि बुझ्न सकेको रहेनछु ।

धिक्कार छ मलाई ।

केहि दिन यता, बाम देव बावुको दिमाग सड्किएछ । कसैले नदेखेको फुटपाथको पिडा उसले देखेछ । हिजो उनी फुटपाथहरुलाई सान्त्वना दिदैं थिए रे । तर त्यहि स्वार्थी फुटपाथ व्यपारीहरुको भोट अर्को वर्षो चुनावमा नआउने डरले कुरा फेरिन्छ कि भनेर फुटपाथहरु अझै त्राशित छन् रे ।

फुटपाथहरु भन्दै छन् :
खै नयाँ नेपाल बन्ने कहिले हो

हाम्रो स्वरुप राम्रो बन्ने कहिले हो

हाम्रा साथी सडकलाई पनि नजलाऊ

देशमा छिटो शान्ति ल्याऊ, हामीलाई पनि बचाऊ

हजुरबा